Charge of the Light Brigade

De Light Brigade vertrok door de vallei met Cardigan vooraan en leidde de aanval op zijn paard Ronald. Bijna onmiddellijk rende Nolan over het front en passeerde Cardigan. Het kan zijn dat hij zich realiseerde dat de aanval op het verkeerde doelwit was gericht en probeerde de brigade te stoppen of te keren, maar hij werd gedood door een artilleriegranaat en de cavalerie vervolgde zijn koers. Kapitein Godfrey Morgan was dichtbij en zag wat er gebeurde:

De eerste granaat vloog ongeveer 100 meter voor ons in de lucht. De volgende viel voor het paard van Nolan en explodeerde toen hij de grond raakte. Hij slaakte een wilde kreet terwijl zijn paard zich omdraaide, en met zijn armen gestrekt, de teugels op de nek van het dier vielen, draafde hij naar ons toe. , maar binnen een paar meter viel hij dood van zijn paard. Ik kan me niet voorstellen dat iemand behalve degenen in de frontlinie van de 17de Lancers zag wat er was gebeurd.

We gingen verder. Toen we ongeveer twee- of driehonderd meter waren, opende de batterij van de Russische paardenartillerie het vuur. Ik herinner me van niemand een woord toen we geleidelijk van draf naar galop gingen, hoewel het geluid van het slaan van mannen en paarden met druiven en kogels oorverdovend was, terwijl het stof en grind werd opgevangen door de ronde kogel die faalde, was bijna verblindend en irriteerde mijn paard, zodat ik hem nauwelijks kon vasthouden. Maar toen we dichterbij kwamen, kon ik duidelijk genoeg zien, vooral toen ik ongeveer honderd meter van de kanonnen verwijderd was. Ik leek regelrecht door te rijden naar de loop van een van de kanonnen en ik zag duidelijk dat de schutter zijn lont aanbracht. Ik sloot toen mijn ogen, want ik dacht dat dat de vraag wat mij betrof, opgelost was. Maar het schot miste me net en raakte de man rechts van me vol in de borst.

Binnen een minuut was ik op het geweer en het grijze paard van de leidende Rus, geschoten, veronderstel ik, met een pistool door iemand aan mijn rechterkant, viel over mijn paard, sleepte het met hem mee en drukte me tussen het geweer en hemzelf. Een Russische schutter te voet bedekte me onmiddellijk met zijn karabijn. Hij was net binnen het bereik van mijn zwaard, en ik sloeg hem over zijn nek. De slag deed niet veel kwaad, maar het verstoorde zijn doel. Tegelijkertijd sloeg een te paard schutter mijn paard op het voorhoofd met zijn sabel. Hij spoorde “Sir Briggs” aan, hij sprong half, half blunder, over de gevallen paarden, en toen voor een korte tijd met me op hol geslagen. Ik herinner me alleen dat ik mezelf alleen bevond tussen de Russen die probeerden zo goed mogelijk eruit te komen. Dit deed ik toevallig, ondanks de pogingen van de Russen om me neer te halen.

De Lichte Brigade werd van drie kanten geconfronteerd met vernietigend vuur dat hun voor ce op de rit, maar ze waren in staat om de Russische strijdkrachten aan het einde van de vallei aan te vallen en hen terug te dwingen van de schans. Desalniettemin leden ze zware verliezen en moesten ze al snel met pensioen. De overlevende Russische artilleristen keerden terug naar hun geweren en openden het vuur met grapeshot en canister geschoten, zonder onderscheid op het mêlee van vriend en vijand voor hen. Kapitein Morgan vervolgt:

Toen ik weer vrij was van de kanonnen, zag ik twee of drie van mijn mannen hun weg terug vinden, en toen het vuur vanaf beide flanken was nog steeds zwaar, het was een kwestie van de handschoen opnieuw uitvoeren. Ik kan me de kleine incidenten niet voldoende herinneren om ze te beschrijven, aangezien waarschijnlijk geen twee mannen die onder die hoede waren het op dezelfde manier zouden beschrijven. Toen ik vrijwel terug was, bijna waar we begonnen, ontdekte ik dat ik de hoogste officier was van degenen die niet gewond waren, en bijgevolg het bevel voerde, dat er twee anderen waren, beide junioren voor mij, in dezelfde positie – luitenant. Wombwell en Cornet Cleveland.

Lucan en zijn troepen van de Zware Brigade gaven geen enkele steun aan de Lichte Brigade – ze drongen de monding van de vallei binnen, maar ging niet verder. De verklaring van Lucan was dat hij het geen zin zag een tweede brigade neer te halen, en hij was het best geplaatst om hulp te verlenen aan overlevenden van de lichte brigade die terugkeerden van de aanval. De Franse lichte cavalerie, de Chasseurs d ‘Afrique, was effectiever door het opruimen van de Fedyukhin-hoogten van de twee halve batterijen kanonnen, twee infanteriebataljons en kozakken om ervoor te zorgen dat de lichte brigade niet zou worden geraakt door vuur vanaf die flank, en het bood dekking voor de resterende elementen van de lichte brigade toen ze zich terugtrokken .

Oorlogscorrespondent William Howard Russell was getuige van de strijd en verklaarde: “Onze Lichte Brigade werd vernietigd door hun eigen onbezonnenheid en door de brutaliteit van een woeste vijand.”

Cardigan heeft de strijd overleefd, hoewel er verhalen de ronde deden dat hij niet echt aanwezig was. Hij leidde de aanval vanaf het front, keek nooit achterom en zag niet wat er met de troepen achter hem gebeurde. Hij bereikte de Russische kanonnen, nam deel aan het gevecht en keerde toen alleen terug de vallei in zonder de moeite te nemen om zich te verzamelen of zelfs maar te ontdekken wat er met de overlevenden was gebeurd. Hij zei achteraf dat hij alleen maar kon denken aan zijn woede tegen kapitein Nolan, van wie hij dacht dat hij had geprobeerd de leiding van de aanklacht over te nemen. Nadat hij weer door de vallei was gereden, dacht hij dat hij alles had gedaan wat hij kon. Hij verliet het veld en ging aan boord van zijn jacht in de haven van Balaklava, waar hij een champagnediner at. Hij beschreef de verloving in een toespraak gehouden in Mansion House, Londen, die werd geciteerd in het House of Commons:

We vorderden een geleidelijke afdaling van meer dan driekwart mijl, met de batterijen die over ons heen braken, granaten en geschoten, rond en druif, met een batterij aan onze rechterflank en een andere aan de linkerkant, en al het tussenliggende terrein bedekt met de Russische schutters; zodat toen we binnen een afstand van vijftig meter van de monden van de artillerie kwamen die vernietiging over ons had geslingerd, we in feite omringd en omringd waren door een vuurzee, naast het vuur van de schutters op onze flanken.

Terwijl we de heuvel opklommen, stroomde het schuine vuur van de artillerie op onze achterkant, zodat we dus een sterk vuur hadden op onze voorkant, onze flank en onze achterkant. We gingen de batterij binnen – we gingen door de batterij – de twee leidende regimenten kraakten een groot aantal Russische kanonniers bij hun aanval. In de twee regimenten die ik de eer had te leiden, werd elke officier, met één uitzondering, ofwel gedood of gewond, of zijn paard onder zich geschoten of gewond. Die regimenten gingen verder, gevolgd door de tweede linie, bestaande uit nog twee cavalerie-regimenten, die de plicht bleven uitoefenen om de Russische kanonniers neer te halen.

Toen kwam de derde linie, gevormd door een ander regiment, dat hebben geprobeerd de taak te vervullen die aan onze brigade was toegewezen. Ik geloof dat dit met groot succes werd bereikt, en het resultaat was dat dit lichaam, bestaande uit slechts ongeveer 670 man, erin slaagde om door de massa Russische cavalerie te gaan van – zoals we sindsdien hebben vernomen – 5240 man sterk; en nadat ze die massa hadden doorbroken, gingen ze, volgens onze technische militaire uitdrukking, “drieën rond” en trokken zich op dezelfde manier terug, terwijl ze tijdens hun koers zoveel mogelijk executies uitvoerden op de cavalerie van de vijand. op de heuvel die we bij de aanval waren afgedaald, moesten we dezelfde handschoen uitvoeren en hetzelfde risico lopen van het flankvuur van de Tirailleur als we eerder waren tegengekomen. Een aantal van onze mannen werd neergeschoten – mannen en paarden werden gedood , en veel van de soldaten die hun paarden hadden verloren, werden ook neergeschoten terwijl ze probeerden te ontsnappen.

Maar wat, mijn Heer, was het gevoel en wat de houding van die dappere mannen die terugkeerden naar de positie. Van elk van deze regimenten keerde er slechts een klein detachement terug, waarvan tweederde van de geëngageerde mannen was vernietigd. moet voelen dat het alleen door een barmhartig dec ree van de Almachtige Voorzienigheid dat hij ontsnapte aan de grootste schijnbare zekerheid van de dood die mogelijk kon worden bedacht.

Nieuwe informatie gevonden in 2016

Een krantenbericht van 11 december 2016 onthulde nog een versie van wat er gebeurde toen er een brief werd gevonden in de British Library, geschreven door luitenant Frederick Maxse die op de staf van Lord Raglan was bij Balaclava. Het zei dat Lord Raglan een bevel had gestuurd naar de Light Brigade om “de vijand te volgen en te proberen te voorkomen dat de vijand de kanonnen zou meenemen”, verwijzend naar een aantal Britse artillerie die gevaar liep. Raglan stuurde het bevel met kapitein Louis Nolan, die het mondeling aan Lucan doorgaf in plaats van de schriftelijke bevelen over te dragen. Hij zei: “Daar, mijn heer, is uw vijand! Daar zijn uw wapens!”, En voegde het woord “aanval” toe, terwijl Raglan slechts een machtsvertoon had bedoeld. Nolans versie van het bevel en het bijbehorende gebaar werden verkeerd begrepen en veroorzaakten de hierboven beschreven ramp. Nolan reed mee met de aanval en was een van de eersten die erin viel.In de brief van Maxse stond dat Nolan geïrriteerd was over hoe weinig de Light Brigade eerder in de campagne had gedaan, en dat hij bitter was tegen Lucan. Nigel Kingscoteé, een andere stafofficier van Raglan, was het ermee eens dat de fout bij Nolan en zei dat Nolan “brak door de krijgsraad” zou zijn geweest als hij het had overleefd.

David Kelsey van de Crimean War Research Society gelooft dat het nieuwe bewijs niet rechtvaardigt om de geschiedenis van de aanklacht te herschrijven, en stelt dat Lord Raglan had “… een cavaleriebeweging besteld die geen doel op de lange termijn kon dienen.”