Pewien opór przed dyskusją na temat ofiar niewolnictwa w Ameryce nie ogranicza się do najmniej pikantnych zakątków Internetu. W zeszłym roku, w niepodpisanej (i teraz wycofanej) recenzji książki historyka Eda Baptista The Half Has Never Been Told, The Half Has Never Been Told, Economist zakwestionował „przesadne” podejście Baptista do tego tematu, argumentując, że wzrost produkcji gospodarczej kraju w XIX wieku wieku nie należy przypisywać innowacjom czarnych robotników na polu bawełny, ale raczej panom traktującym swoich niewolników dobrze z ekonomicznego interesu – trochę pozornie racjonalnego kontrargumentu, który ignoruje moralną siłę narracji baptystów, jednocześnie robiąc miejsce dla fantazja o życzliwym niewolnictwie. W czerwcowym felietonie poświęconym spuściźnie Roberta E. Lee, który skądinąd był w dużej mierze krytyczny wobec konfederatów, felietonista New York Timesa, David Brooks, napisał, że chociaż Lee posiadał niewolników, nie lubił posiadanie niewolników – szczegół biograficzny, którego uwzględnienie zdawało się sugerować, że ambiwalencja Lee w jakiś sposób sprawiła, że jego posiadanie niewolników było mniej kontrowersyjne. A w sierpniowym nekrologu Juliana Bonda, przywódcy praw obywatelskich, The Times calle d jego prababka Jane Bond „niewolnicza kochanka farmera z Kentucky” – termin, który przypisuje zbyt wiele woli przodkowi Bonda i zbyt mało winy „rolnika”, który ją zniewolił.
Podczas pracy nad naszym podcastem Slate Academy, The History of American Slavery, napotkaliśmy wiele rodzajów zaprzeczania niewolnictwu – często udawanego korektą historii i zaawansowanych przez tych, którzy chcą zmienić (lub zakończyć) rozmowę o głębokim wpływie niewolnictwa na historię Ameryki. Chcielibyśmy zaoferować kontrargumenty – niektóre historyczne, niektóre etyczne – dla najczęstszych błędnych wskazówek, które pojawiają się w rozmowach o niewolnictwie.
„Irlandczycy też byli niewolnikami”
Czy to prawda ?: Jeśli my ' jeśli mówimy o niewolnictwie, jakie było praktykowane na Afrykanach w Stanach Zjednoczonych – to znaczy dziedzicznym niewolnictwie ruchomości – to odpowiedź brzmi: nie. Jak pisze historyk i bibliotekarz publiczny Liam Hogan w artykule zatytułowanym „The Myth of 'Irish Slaves' ' w Koloniach ”,„ Osoby z Irlandii były przetrzymywane w różnych formach ludzkiej niewoli w całej historii, ale nigdy nie były niewolnikami ruchomymi w Indiach Zachodnich ”. Nie ma też żadnych dowodów na irlandzkie niewolnictwo majątkowe w koloniach w Ameryce Północnej. Było wielu irlandzkich pracowników kontraktowych i zdarzały się przypadki, w których irlandzcy mężczyźni i kobiety byli skazani na przymusową niewolę w „nowym świecie” i przewożeni siłą Atlantycki. Ale nawet robotnicy przymusowi mieli większą autonomię niż zniewoleni Afrykanie, a większość irlandzkich pracowników kontraktowych przybyła tu dobrowolnie.
Co nasuwa pytanie: skąd się wziął mit irlandzkiego niewolnictwa? Kilka miejsc. Termin „biali niewolnicy” pojawił się w XVII i XVIII wieku, najpierw jako obraźliwe określenie dla irlandzkich robotników – utożsamiając ich pozycję społeczną z pozycją niewolników – później jako retorykę polityczną w samej Irlandii, a później jako propagandę zwolenników niewolnictwa z Południa przeciwko uprzemysłowionej północy. Niedawno, zauważa Hogan, kilka źródeł połączyło przymusową niewolę z niewolnictwem ruchomości, aby argumentować za szczególnie niekorzystną sytuacją Irlandii w obu Amerykach w porównaniu z innymi białymi grupami imigrantów. Hogan cytuje kilku pisarzy – Sean O’Callaghan w To Hell or Barbados i Don Jordan i Michael Walsh w White Cargo: The Forgotten History of Britain’s White Slaves in America – którzy wyolbrzymiają złe traktowanie irlandzkich pracowników kontraktowych i celowo łączą ich status z afrykańskimi niewolnikami. Żaden z autorów „nie zawraca sobie głowy informowaniem czytelniku, w spójny sposób, jakie są różnice między niewolnictwem ruchomości a niewolnictwem najemnym lub pracą przymusową ”- pisze Hogan.
To ważna kwestia. Niewola kontraktowa była trudną, śmiertelną pracą, a wielu służących umarło, zanim ich warunki dobiegły końca. Jednak służba najemna była tymczasowa, miała początek i koniec. Ci, którzy przeżyli warunki, otrzymali wolność. Słudzy mogli nawet prosić o wcześniejsze zwolnienie z powodu złego traktowania, a prawodawcy kolonialni ustanowili różne, często mniejsze kary dla nieposłusznych sług w porównaniu z nieposłusznymi niewolnikami. Przede wszystkim przymusowa służebność nie była dziedziczna. Dzieci sług były wolne; dzieci niewolników były własnością. Usunięcie tego jest pomniejszeniem realiów niewolnictwa ruchomości, które – być może – jest jednym z powodów, dla których najbardziej głośnymi dostarczycielami mitu są grupy neokonfederatów i białej supremacji.
Konkluzja: Nawet jeśli wielu irlandzkich imigrantów spotkało się z dyskryminacją i ciężkim życiem na tych wybrzeżach, nie zmienia to faktu, że amerykańskie niewolnictwo – dziedziczne i rasistowska – była ogromną instytucją, która ukształtowała i zdefiniowała ekonomię polityczną Ameryki kolonialnej, a później Stanów Zjednoczonych. Nie zmienia to również faktu, że instytucja ta pozostawiła głębokie dziedzictwo potomkom zniewolonych Afrykanów, którzy nawet po wyzwoleniu byli poddani prawie stuletniej przemocy, pozbawieniu praw wyborczych i wszechobecnemu uciskowi, którego skutki społeczne, gospodarcze i kulturowe utrzymują się nadal. teraźniejszość.
„Czarni ludzie zniewalali się nawzajem w Afryce, a Czarni pracowali z handlarzami niewolników, więc…”
W artykuł opublikowany w magazynie Vice w 2005 roku (i nadal dostępny na stronie Vice), komik Jim Goad oferuje serię argumentów „Poczuj się lepiej ze swoją historią, białe dzieciaki”. Jeden z jego salw: „Niewolnictwo było powszechne w całej Afryce, a całe plemiona stawały się niewolnikami po przegranych bitwach. Wodzowie plemienni często sprzedawali pokonanych wrogów białym handlarzom niewolników”.
Czy to prawda ?: To z pewnością prawda, ale, jak pisze historyk Marcus Rediker, „starożytna i powszechnie akceptowana instytucja” zniewolenia w Afryce została zaostrzona przez obecność Europy. Tak, europejscy handlarze niewolników weszli w „istniejące wcześniej obwody wymiany”, kiedy przybyli w XVI wieku. Ale europejski popyt zmienił kształt tego rynku, wzmacniając niewolników i zapewniając, że coraz więcej ludzi będzie porywanych. ”- chcieli kapitanowie statków niewolników radzić sobie z grupami rządzącymi i silnymi przywódcami, ludźmi, którzy mogliby dowodzić zasobami siły roboczej i dostarczać „towary” ”, pisze Rediker, a europejskie pieniądze i technologia dodatkowo wzmacniały tych, którzy już dominowali, zachęcając ich do zniewolenia większej liczby osób. Transatlantycki handel niewolnikami wzmocnił zarówno struktury społeczne, jak i infrastrukturę, które umożliwiły afrykańskie systemy zniewolenia.
Konkluzja: dlaczego to ma znaczenie? Jest to klasyczna propozycja etyczna „dwa zło czyni dobro”. Nawet jeśli Afrykanie (lub Arabowie lub Żydzi) byli w zmowie w handlu niewolnikami, czy biali Amerykanie powinni mieć prawo robić, co chcą, z ludźmi, którzy mieli pecha stać się ofiarą ?
Obraz z mythdebunk.com
„Pierwszy właściciel niewolników w Ameryce był czarny”.
Czy to prawda ?: To zależy od tego, jak przeanalizujesz oś czasu. Anthony Johnson, czarny były sługa kontraktowy, którego biografia otworzyła pierwszy odcinek naszego podcastu, w 1653 r. Pozwał Johna Casora o dożywocie, a wynikająca z tego decyzja sądu cywilnego o ponownym przejęciu Casora na własność Johnsona była (jak historyk R. Halliburton Jr. pisze) „jedna z pierwszych znanych sankcji prawnych za niewolnictwo” w koloniach. To wyrażenie – „jeden z” – jest kluczowe. Statek Desire przywiózł ładunek Afrykanów z Barbadosu do Bostonu w 1634 roku; ci ludzie byli sprzedawani jako niewolnicy. W 1640 roku John Punch, uciekający sługa pochodzenia afrykańskiego, został skazany na dożywotnie niewolę w Wirginii, podczas gdy dwaj urodzeni w Europie towarzysze, którzy uciekli z nim, mieli przedłużone życie. W 1641 roku uchwalenie Body of Liberties przewidywało prawne sankcje za handel niewolnikami w kolonii Massachusetts Bay. (Uwaga: zdjęcie w powyższym memie nie przedstawia Anthony’ego Johnsona. W XVII-wiecznej Wirginii nie było fotografów).
Niezależnie od tego, czy Anthony Johnson był pierwszym amerykańskim posiadaczem niewolników, z pewnością nie był ostatnia czarna osoba posiadająca niewolników. „To bardzo smutny aspekt afroamerykańskiej historii, że niewolnictwo czasami może być sprawą dla daltonistów”, pisze Henry Louis Gates Jr. on the Root w fascynującym artykule o historii czarnych właścicieli niewolników w Stanach Zjednoczonych. Niektórzy czarni właściciele niewolników kupił członków rodziny, chociaż ten humanitarny układ nie obejmuje całej historii posiadania czarnych niewolników, jak wskazuje Gates.
Konkluzja : Nawet jeśli Anthony Johnson był pierwszą osobą w koloniach Ameryki Północnej, która trzymała niewolnika – nawet jeśli wielu Czarnych przez lata trzymało niewolników – to nie zmienia faktu, że to rasowy system dziedzicznego niewolnictwa zaszkodził przeważająca większość zamieszkujących ją czarnych ludzi. Fakt, że niektórzy członkowie uciskanej klasy uczestniczą w ucisku, nie usprawiedliwia tego ucisku.
„Niewolnikom było lepiej niż niektórym biednym ludziom pracującym w fabrykach północnych lub angielskich . Przynajmniej dostali jedzenie i miejsce na nocleg ”.
Czy to prawda ?: Bez wątpienia ciężko było być pracownikiem fabryki w XIX wieku. Biali dorośli (i dzieci) pracowali w niebezpiecznych środowiskach i często byli głodni. Ale niewolnicy nie byli w lepszej sytuacji.
Chociaż wydaje się intuicyjne, że osoba byłaby racjonalnie zmotywowana do dbania o swoją „własność”, jak sugerował recenzent „The Economist”, historycy odkryli, że amerykańscy właściciele niewolników byli skłonni zapewnić minimalne poziomy pożywienie i schronienie dla zniewolonych ludzi. Uważali, że podniebienia czarnych ludzi są mniej wyrafinowane niż podniebienia białych, a to uzasadniało serwowanie monotonnej diety składającej się z wieprzowiny i mąki kukurydzianej. Zniewoleni pracownicy mieli uzupełniać swoją dietę, kiedy tylko mogli, pielęgnując własne ogródki warzywne i polowania lub łowiectwo – więcej pracy do dodania do ich już i tak dużych obciążeń. Dowody wskazują, że wielu zniewolonych ludzi cierpiało na choroby związane z niedożywieniem, w tym pelagrę, krzywicę, szkorbut i anemię.
Nawet jeśli zniewolona osoba w Stanach Zjednoczonych znalazła się w stosunkowo „dobrej” sytuacji – należącej do posiadacza niewolnika, który był skłonny dobrze karmić pracowników i być łagodnym w karaniu zawsze podlega sprzedaży, co może nastąpić z powodu śmierci, długów, kłótni w rodzinie lub kaprysu. Ponieważ bardzo niewiele praw regulowało sposób traktowania niewolników przez niewolników, nie ma gwarancji, że następne miejsce, do którego wyląduje zniewolona osoba, będzie równie wygodne – a zniewoleni mieli ograniczone możliwości, poza ucieczką lub oporem, kontrolowania sytuacji.
Konkluzja: To kolejny przypadek błędu „dwóch krzywd”. Moglibyśmy porównać poziomy złego traktowania pracowników fabryk z północy i robotników zniewolonych z południa i stwierdzić, że każda grupa żyła z głodu i obrażeń; oba ustalenia są Ale to jest odwrócenie uwagi od prawdziwego problemu: niewolnictwo, jako system, zalegalizowało i skodyfikowało kontrolę właściciela niewolników nad ciałem zniewolonej osoby.
„Tylko niewielki procent Południowców posiadał niewolników”.
„Zdecydowana większość żołnierzy armii Konfederacji była prostymi ludźmi o skromnych dochodach”, a nie bogatymi właścicielami niewolników, pisze anonimowy autor szeroko rozpowszechnianego „arkusza informacyjnego Historii Konfederacji”.
Czy to prawda ?: Według spisu powszechnego z 1860 roku, przeprowadzonego tuż przed wojną secesyjną, ponad 32 procent białych rodzin wkrótce – niewolnicy należący do państw konfederackich. Oczywiście jest to średnia, a różne stany miały różne poziomy niewolnictwa. W Arkansas tylko 20 procent rodzin posiadało niewolników; w Karolinie Południowej było to 46 procent; w Mississippi było to 49 procent.
W większości przypadków nie jest to „mały” – to mniej więcej taki sam odsetek Amerykanów, którzy obecnie mają wyższe wykształcenie. Większość rodzin posiadających niewolników to drobni rolnicy, a nie główni plantatorzy, którzy zdominować nasz obraz „niewolnictwa”.
Zazwyczaj ten fakt jest używany do sugerowania, że wojna domowa nie dotyczyła niewolnictwa. Jeśli tak niewielu Południowców posiadało niewolników, to argumentuje, to wojna musiała dotyczyć czegoś innego (a mianowicie świętości praw państw). Ale, jak pisze historyk Ira Berlin, niewolnicze Południe było społeczeństwem niewolników, a nie tylko społeczeństwem niewolników. Niewolnictwo było podstawą stosunków ekonomicznych i społecznych, a posiadanie niewolników miało aspiracje – symbol bogactwa i dobrobytu. Biali, których nie było stać na niewolników, chcieli ich w taki sam sposób, jak dzisiaj większość Amerykanów chce mieć własny dom.
Konkluzja: niewolnictwo było podstawą białej supremacji, która zjednoczyła wszystkich białych w rasistowskiej hierarchii. „Istniejący związek między dwiema rasami na Południu”, argumentował senator Karoliny Południowej John C. Calhoun w 1837 roku, „stanowi najbardziej solidną i trwałą podstawę, na której można budować wolne i stabilne instytucje polityczne”. Wielu białych nie wyobraża sobie społeczeństwa Południa bez niewolnictwa. A kiedy było zagrożone, ci biali – niezależnie od tego, czy byli właścicielami niewolników, czy nie – chwycili za broń, by bronić swojego „stylu życia”.
Obraz z memes.com
„Północ również skorzystała na niewolnictwie”.
Czy to prawda ?: Nie ma wątpliwości, że to prawda. Jak pokazują historycy Ed Baptist i Sven Beckert w swoich książkach, amerykańskie niewolnictwo było motorem ekonomicznym światowej gospodarki. Produkcja bawełny na Południu napędzała industrializację i napędzała ogromny rynek towarowy, który zmienił świat. Oczywiście oznaczało to, że niewolnictwo było niezbędne dla interesów finansowych i przemysłowych Północy. Nie jest przypadkiem, na przykład, że Nowy Jork był jednym z najbardziej pro-południowych miast na północy podczas wojny secesyjnej; niewolnictwo było kluczem do sukcesu gospodarczego. W każdej uczciwej rozmowie na temat amerykańskiego niewolnictwa musimy przyjrzeć się ścisłym powiązaniom gospodarczym między Północą i Południem oraz stopniem, w jakim cały kraj był współwinny tego przedsięwzięcia.
Konkluzja: Często ta kwestia pochodzi od obrońców z Południa, którzy chcą podkreślić współudział Północy.Ale te dwa rodzaje historycznej winy nie wykluczają się wzajemnie. Prawdą jest, że Północ odegrała główną rolę w utrzymaniu gospodarki niewolników. Prawdą jest również, że niewolnictwo było osadzone na południu Ameryki; że stanowiło podstawę społeczeństwa Południa; że biali południowcy byli jego najbardziej zagorzałymi obrońcami; i że ci Południowcy w końcu walczą w wojnie o zachowanie i rozbudowę tej instytucji.
„Czarni walczyli za Konfederację”.
„Fakt historyczny pokazuje, że byli żołnierze Czarnej Konfederacji. Ci odważni ludzie walczyli w okopach u boku swoich białych braci, wszyscy pod flagą konfederacką ”- czytamy w oświadczeniu z rozdziału Synów Weteranów Konfederacji w Karolinie Południowej.
Czy to prawda ?: Oto przypadek, w którym precyzja retoryczna jest kluczem. Czy czarni służyli w Konfederacji? Oczywiście: jako zniewoleni ludzie, niezliczeni czarni Amerykanie gotowali, sprzątali i pracowali dla pułków konfederatów i ich oficerów. Ale nie walczyli; nie ma dowodów na to, że czarni Amerykanie – zniewoleni lub wolni – walczyli z żołnierzami Unii pod sztandarami Konfederacji.
Pod koniec wojny zdesperowany Kongres Konfederacji pozwolił swojej armii zwerbować niewolników Afrykanów, którzy zostali uwolnieni przez swoich panów. Przeszkolono niewielką liczbę czarnych żołnierzy, ale nie ma dowodów, że widzieli akcję. I nawet ten środek dzielił: przeciwnicy zaatakowali go jako zdradę celu i zamiaru Konfederacji. „Nie można uczynić żołnierzy niewolnikami ani niewolnikami żołnierzy” – oświadczył Howell Cobb, przewodniczący Tymczasowego Kongresu Konfederacji, który opracował konstytucję Konfederatów Stanów Zjednoczonych. „Dzień, w którym zrobisz z nich żołnierza, jest początkiem końca rewolucja. A jeśli niewolnicy wydają się dobrymi żołnierzami, to cała nasza teoria niewolnictwa jest błędna ”.
Mit jest produktem okresu powojennego, kiedy byli przywódcy Konfederacji pracowali nad ponownym zdefiniowaniem secesji z ruchu na rzecz zachowania niewolnictwa walka o abstrakcyjne „prawa państwa” i niejasny „południowy styl życia”.
Konkluzja: Nawet jeśli w armii Konfederacji byli czarni żołnierze, nie zmienia to prawdy o Konfederacji: jej celem była ochrona i ekspansja niewolnictwa. Instytucja była chroniona w konstytucji Konfederacji. „Nasz nowy rząd opiera się na… wielkiej prawdzie, że Murzyn nie jest równy białemu; że podporządkowanie niewolnictwa rasie wyższej jest jego naturalnym i normalnym stanem” – powiedział wiceprezydent Konfederacji Alexander Stephens w swoim „Cornerstone Speech” „To, nasz nowy rząd, jest pierwszym w historii świata, opartym na tej wielkiej prawdzie fizycznej, filozoficznej i moralnej”.