Aloha! Vorige week begonnen we aan ons grote Hawaiiaanse avontuur, we vestigden ons in de charmante Lilikoi Inn aan de Kona-kant van het Big Island. Deze week is het tijd om op pad te gaan en de jongste van de Hawaiiaanse eilanden te verkennen. In deze post zullen we ons concentreren op het noordelijke deel van het eiland waar ‘cowboyland’ het land van diepe valleien ontmoet.
Bezoekt u Hawaii? Proef routes, gidsen voor de beste plekken en de must-see hoogtepunten op vijf eilanden wachten allemaal op je in de Hawaii Travel Guide-collectie. Aloha!
Op een heldere zaterdagochtend laadde ik Moana op – mijn vertrouwde Suzuki-jeep – en samen met Christa – een medevrijwilliger bij de Lilikoi Inn uit Oostenrijk – vanuit Kona naar het noorden naar het schiereiland Kohala – het oudste deel van het Big Island. Net als de rest van dit eiland is het schiereiland enorm divers en is de rit een schilderachtige rit. Terwijl de westkust zonnig en droog is, is het oosten nat, groen en volkomen afgelegen. Het is de thuisbasis van zeven majestueuze valleien die zijn uitgehouwen door millennia van wind en water – het belangrijkste doel van deze roadtrip. Onderweg vanuit Kona zijn de uitzichten ongelooflijk: links met sneeuw bedekte Mauna Kea en rechts lavavelden die naar beneden vallen in het blauwe water van de Stille Oceaan.
Hawaiiaanse cowboys? Je maakt een grapje!
Naarmate ik dichter bij de stad Waimea kom, de eerste stop van de dag, roept het veranderende landschap de vraag op of ik nog steeds in Hawaii ben, een gevoel dat ik sindsdien niet meer heb gehad vorig jaar een bezoek aan de Marquesaseilanden van Frans-Polynesië. De oceaan is niet langer zichtbaar en er zijn niets anders dan eindeloze groene velden, glooiende heuvels en veel koeien, paarden, pick-up trucks en cowboys die ermee rijden – niet bepaald de stereotiepe visie van Hawaii die je in gedachten had, toch?
Zie je, Al in 1793 eerde een Britse kapitein koning Kamehameha I met een heel bijzonder geschenk: een kudde vee. Koning K was zo verbaasd over dit bizarre dier, dat hij het bevel gaf het te beschermen. Binnen een tijdspanne van minder dan 20 jaar vermenigvuldigde de kleine kudde zich tot proporties waarmee de lokale bevolking moeilijk kon omgaan. Gelukkig voor King K, een boer met de naam John Palmer Parker sprong niet te ver weg van het schip en bood zijn hulp aan bij het beheersen van de uit de hand gelopen kudde. Later kwamen er ook Spaanse cowboys aan, die moderne rij- en veeteelttechnieken meebrachten die werden geleerd aan lokale Hawaiianen. Helaas, de paniolo is geboren: een Hawaiiaanse cowboy midden in de tropen! Tegenwoordig is het Big Island de thuisbasis van de Parker Ranch – de grootste particuliere veeboerderij in de VS. Ik hoop dat je van hamburgers houdt …
Veel biologisch ‘spul’
Waimea is de grootste stad hier in de buurt, maar het is nauwelijks een stressvolle plek. Het ziet eruit als iets uit het Wilde Westen dat door de tijd is verwrongen in de 21e eeuw, met lage houten gebouwen, ouderwetse borden en ijzeren paarden die door Main Street rijden. Zaterdagochtend is het perfecte moment om een bezoek te brengen aan de eerste boerenmarkt van de dag en al het lekkers te bekijken dat je doet herinneren waarom je in de eerste plaats Hawaii hebt bezocht.
Als je de zoektocht naar het noorden voortzet, is het kleine stadje Hawi de volgende stop. Dit deel van het schiereiland Kohala is de geboorteplaats van koning K. Als je je het vorige bericht niet herinnert, is koning K een soort ‘da man’ rond het eiland, met scholen, wegen, winkelpleinen en waarschijnlijk zelfs een kledinglijn genaamd na hem.
Als Waimea me wegstuurt naar het Wilde Westen, wordt ik door een wandeling door de twee blokken van het centrum van Hawi extra alert voor het geval Billy the Kid zichzelf uit een hinderlaag schiet vanuit een van de rustieke gebouwen. Maar het is allemaal goed in Hawi, in feite heel goed. Op deze zonnige zaterdag verzamelen boeren, hippies en gewone gezinnen zich allemaal onder een enorme banyanboom in het centrum van de stad. Er is, je raadt het misschien al, een boerenmarkt. IJskoude kokosnoten worden opengespleten, de geur van gebrande koffie hangt in de lucht en er zijn veel ‘biologische dingen’ te koop. Lokale kinderen spelen verstoppertje in de hoeken en gaten van de enorme boom en een begaafde jongeman speelt de ukelele in de schaduw. Deze markt raakt echt goed en heeft een perfecte timing voor de volgende stop.
Waarom stop je niet voor de lunch voor de eerste wandeling van de dag? En als lunch, waarom niet in Keokea Beach Park?Het is een spectaculaire kleine baai en tegen het middaguur stoken de lokale bevolking al hun barbecues op en schuiven ze hun alomtegenwoordige strandstoelen open – je weet wel, degenen met bekerhouders aan beide kanten … Met door de zee verbrijzelde kliffen overal om je heen en een rivier die niet zo stil stroomt van de vallei tot het strand en de oceaan – het is de perfecte plek om alle ‘biologische dingen’ die op de Hawi-markt zijn gekocht te proeven en te genieten van de Hawaiiaanse zon.
De vallei van de lange speer
Dit wilde deel van het grote eiland herbergt een reeks van zeven diepe valleien, waarvan de eerste de Pololu-vallei is – de volgende stop. Wat ‘lange speer’ betekent in het Hawaiiaans, de Pololu-vallei werd gevormd door millennia van langzame erosie, wind en regen. Voordat Europeanen arriveerden, was de vallei versierd met tarovlekken, maar daar is niet veel van over. Vanaf het uitkijkpunt op de parkeerplaats is de Pololu-vallei precies het Hawaï dat ik me had voorgesteld. Laten we naar beneden wandelen, zullen we?
Als het de laatste tijd niet heeft geregend (veel geluk hier in de buurt), is wandelen naar het strand en de vallei vrij eenvoudig. Ook al is er geen witte zandkorrel te vinden, het wilde en rotsachtige strand is spectaculair. Ik houd mijn ogen open voor het geval walvissen voor mijn ogen het water doorbreken, maar ik kan alleen helikopters zien die langs de kust ritsen, waarschijnlijk vol met toeristen die genieten van de once-in-a-lifetime uitzichten door de lens / het scherm van hun digitale camera.
De moeder van alle valleien
Zaterdag was gewoon het voorgerecht voor het hoofdgerecht van zondag: Waipio Valley. We zijn nu aan de Hamakua-kust van de noordoostelijke kant van het Big Island, waar het landschap nog wilder is en waar de valleien nog groener en dieper zijn.
Waipio Valley moet wel de mooiste plek van het Big Island zijn – een eiland dat al gezegend is met zoveel mooie plekjes. Het is de meest zuidelijke van de zeven valleien die zich in deze kant van het eiland uitsnijden en landinwaarts lopen over meer dan 10 km dichte jungle, zoetwaterstromen en watervallen in overvloed. In het verleden stond Waipio (wat ‘gebogen water’ betekent in het Hawaiiaans) bekend als de Vallei der Koningen – de zetel van de hoogste ali’i (opperhoofd) en de thuisbasis van meer dan 1.000 inwoners.
Dus waar wachten we op? Laten we deze baby eens verkennen! Nou … er is maar één probleem.
Om de vallei te bereiken heb je ofwel een 4X4 nodig (en mijn Moana is er niet één van) of je loopt over een van de steilste wegen van de VS, gezegend met een helling van 25 graden en een geïmproviseerde autokerkhof voor betweters die dachten dat hun tweewielers ze veilig naar beneden zouden halen. De wandeling naar beneden is zwaar voor de knieën maar aangenaam voor de ogen, waardoor het slikken van deze pil een beetje gemakkelijker wordt. Het einde van de slopende afdaling biedt twee opties: rechts naar het strand en links dieper de vallei in. Links is het!
Geen Aloha hier
Vandaag de dag is er weinig meer over van de royalty en de glamour van de vrolijke oude ali’i dagen. In plaats daarvan woont een klein handjevol boeren in de vallei en ze zijn niet zo blij met het delen van hun paradijs met de buitenwereld. En voor het geval je de ‘gastvrije’ sfeer niet voelt, zijn er tal van slimme borden om je te helpen de boodschap over te brengen, maar ook het bewijs dat in ieder geval een aantal lokale bewoners gevoel voor humor hebben. Als de steile weg er niet was geweest, zou deze plek vrijwel niet op het net staan. En op deze mistige zondag ruikt de lucht in de vallei meer naar een coffeeshop in Amsterdam. Kun je de bewoners echt de schuld geven? Wat is er hier nog meer te doen! Welnu, er is een attractie met één ster, maar het vereist een beetje inspanning en veel geluk – Hiilawe Falls, de ‘X’ op de schatkaart van vandaag.
The Secret Waterfall
Ik heb over deze watervallen gehoord van de lokale bevolking, die dit eiland echt door en door kent. Blijkbaar verbergen de Hiilawe-watervallen zich diep in een kloof die uitmondt in de hoofdvallei met een heleboel privé-eigendom eromheen. Je kunt ze van ver zien, maar om er te komen, moet je wat ruig (en nat) wandelen. Zonder officieel gemarkeerde paden, moet u toestemming vragen aan de lokale bewoners van de vallei.
De wandeling gaat langs de oevers van een rivier die verscholen ligt onder een met mos bedekt tropisch regenwoud. Volgens de tekening en een paar ‘heldenverhalen’ die ik eerder had gehoord, betekent het bereiken van de daadwerkelijke watervallen het wisselen van rivieroevers en het doorkruisen van nek-diepe wateren op bepaalde locaties. Gelukkig voor Christa en mij ontmoetten we drie vriendelijke wandelaars die ons de weg wezen.Er was oom Irv – een plaatselijke kapper die uit Detroit hierheen verhuisde, kapitein Patrick – een kapitein van een vissersboot uit Alaska die in de winter naar Hawaï komt om op te warmen, en Ryan – een jonge Marshall Islander die duidelijk geen schoenen zoals wij heeft ‘zachte’ stadsmensen.
Dus we schakelden heen en weer over de rivier, een paar keer gebeten door muggen , twijfelden vaak aan onszelf, en liepen door nekdiep verfrissend water terwijl we onze tassen boven ons hoofd tilden. En toen we de eerste glimp van Hiilawe vingen, schopten we hem in een hogere versnelling en stoomden we vooruit. Het deed me een beetje denken aan de epische wandeling naar de Vaipo-waterval in Nuku Hiva vorig jaar – de hoogste in Frans-Polynesië.
Wat kan ik zeggen? Kijk maar naar de foto’s. Beter dan dit wordt het echt niet. Op 442 meter (of 1450 voet voor jullie Yankees) behoren Hiilawe Falls tot de hoogste in de staat Hawaï! Nog steeds verbaasd dat we het hier hadden gehaald, gingen we allemaal voor een koude duik, Ryan pronkte met zijn vaardigheid om van kliffen te springen en de kracht van de waterval bood ons allemaal een gratis (en welverdiende) massage!
Helaas, in de Waipio Valley, moet wat naar beneden komt weer omhoog gaan … op die verraderlijke weg dan. Voordat we de quads aan het werk zetten, gaan we wat R & R. Met watervallen die recht in de oceaan vallen, niet te ver weg en jonge Hawaiiaanse keiki (kinderen) die leren surfen in het ruige water, was dit de perfecte manier om de dag af te sluiten en er was zelfs een regenboog die naar ons glimlachte tijdens de lange rit terug naar de Lilikoi Inn.
What’s Next?
Op de laatste bericht van het Big Island van Hawaï, we gaan op jacht naar wat lava in Volcanoes National Park. We zullen ook proberen de zware wandeling naar de top van Mauna Kea te maken en kijken wat al die wetenschappers daar echt doen in hun observatoria. Tot volgende week!
Bezoek je Hawaii? Proef routes, gidsen voor de beste plekken en de must-see hoogtepunten op vijf eilanden wachten allemaal op je in de Hawaii Travel Guide-collectie. Aloha!