W latach trzydziestych XIX wieku, pół wieku przed bardziej znanymi masowymi ruchami na rzecz praw pracowniczych w Stanach Zjednoczonych, zorganizowane przez kobiety Lowell strajkowali i mobilizowali się do polityki, kiedy kobiety nie mogły nawet głosować – i utworzyły pierwszy związek pracujących kobiet w historii Ameryki.
Zakłady tekstylne Lowell w stanie Massachusetts, w których pracowały, były powszechnie podziwiane. Ale dla młodych kobiet z całej Nowej Anglii, które wprawiły w ruch młyny, były piekłem. Pracownica młyna imieniem Amelia – nie znamy jej pełnego imienia i nazwiska – napisała, że młyny pracowały średnio prawie 13 godzin dziennie. To było gorsze niż „biedny wieśniak z Irlandii czy rosyjski chłop, który pracuje od słońca do słońca. „Lucy Larcom rozpoczęła karierę jako zbieraczka szpul, gdy miała zaledwie 12 lat i„ nienawidziła ograniczeń, hałasu i powietrza wypełnionego kłaczkami i żałowała czasu straconego na edukację ”- mówi jeden z historyków.
W W 1834 roku, kiedy ich szefowie zdecydowali się obniżyć pensje, dziewczęta z młyna miały dość: organizowały się i walczyły. Dziewczęta z młyna „wychodziły” – innymi słowy strajkowały – protestować. Maszerowały do kilku młynów, aby zachęcić innych. aby do nich dołączyć, zebrać się na wiecu plenerowym i podpisać petycję, mówiąc: „Nie wrócimy do młynów, aby pracować, dopóki nasze zarobki nie będą kontynuowane.”
Nikt nigdy nie widział czegoś takiego. Ale jeśli dziewczęta z młyna były żywiołowe, menadżerowie i właściciele byli przerażeni. „Pokaz amizoński” – wściekł się jeden. „Panował duch złego omen”. postanowili rozprawić się z dziewczynami z młyna.
Przyszła ostateczna rozgrywka i szefowie wygrali. Kierownictwo dysponowało wystarczającą siłą i środkami, aby zdusić strajk. W ciągu tygodnia huty pracowały prawie na pełnych obrotach. Drugi strajk w 1836 r. – również wywołany cięciami płac – był lepiej zorganizowany i spowodował większy uszczerbek w operacji młynów. Ale ostatecznie wyniki były takie same.
To były ciężkie porażki, ale dziewczęta z młyna nie chciały się poddać. W latach czterdziestych XIX wieku przeszły na inną strategię: do akcji politycznej. Zorganizowały stowarzyszenie Lowell Female Labour Reform Association, aby naciskać na skrócenie dnia pracy do 10 godzin. Kobiety nie mogły głosować w Massachusetts ani nigdzie indziej w kraju, ale to nie powstrzymało dziewcząt w młynie. Zorganizowali ogromne kampanie petycji – 2000 sygnatariuszy petycji z 1845 r. i ponad dwukrotnie więcej w przypadku petycji w następnym roku – prosząc ustawodawcę stanu Massachusetts o ograniczenie dnia pracy w młyny po 10 godzinach.
Nie poprzestali na tym. Organizowali rozdziały w innych młynach w Massachusetts i New Hampshire. Wydali „Traktaty fabryczne”, aby ujawnić fatalne warunki panujące w młynach. Zeznawali przed stanową komisją ustawodawczą.
Co więcej, prowadzili kampanię przeciwko przedstawicielowi stanu, który był jednym z ich najsilniejszych przeciwników, i zręcznie go pokonali.
Więc co zrobił Lowell Dziewczyny z młyna naprawdę wygrywają? Na krótką metę niewiele. Tak często bywa z pierwszymi pionierami ruchów sprawiedliwości społecznej. Oba ich uderzenia zostały zmiażdżone. A jedyne zwycięstwo, jakie odnieśli w swojej 10-godzinnej kampanii w dni robocze, było całkiem puste. W 1847 roku New Hampshire jako pierwszy stan uchwaliło ustawę o 10-godzinnym dniu pracy – ale nie była ona wykonalna.
To było na krótką metę. Ale na dłuższą metę dziewczyny z Lowell zaczęły coś, co zmieniło ten kraj. Nikt im nie powiedział, jak to zrobić, ale pokazali, że pracujące kobiety nie muszą znosić niesprawiedliwości w miejscu pracy. Miały dość, zjednoczyły się, wspierały się nawzajem i walczyły o to, o czym wiedzieli, że jest słuszne.
Jedna z młynówek powiedziała to w ten sposób: „W końcu nauczyli się lekcji, której uczy go gorzkie doświadczenie. , nie tym, którzy nazywają siebie „naturalnymi opiekunami”, mają szukać potrzebnej pomocy, ale silnej i zdecydowanej własnej płci.
Dzisiaj miliony kobiet w związkach zawodowych, które uczą nas dzieciaki, walczcie z naszymi pożarami, budujcie nasze domy i przywracajcie nam zdrowie, jesteśmy winni dług dziewczynom z Lowell. Dali Ameryce potężną lekcję o zwykłych kobietach dokonujących niezwykłych rzeczy.
Źródła
Foner, Philip S. (redaktor), The Factory Girls. University of Illinois Press, 1977. Howe, Daniel Walker, What Hath God Wrought: The Transformation of America, 1815-1845. Oxford University Press, 2009. Eisler, Benita, The Lowell Offering: Writings by New England Mill Women, 1840-1845 . J.B. Lippincott, 1977. Dublin, Thomas, „The Lowell Mills and the Countryside: The Social Origins of Women Factory Workers, 1830-1850”, w: Weible, Robert; Ford, Oliver; and Marion, Paul (redaktorzy), Essays from the Lowell Conference on Industrial History, 1980 and 1981. Lowell Conference on Industrial History, 1981.